Δεν σας ξέχασαν! Vous n’êtes pas oubliés !

Ce n’est pas parce que l’information venant de Bruxelles se veut rassurante qu’il faut passer la Grèce au rang d’une affaire classée. Rien n’est réglé, surtout pas pour le peuple grec. Seulement, l’information est dense. Entre le crime syrien et le devoir de mémoire japonais, la Grèce n’est pas d’actualité. Et pourtant. Serions-nous assez stupides ou trop conditionnés pour être frappés de cécité ? C’est à espérer que non. Des enfants, des femmes et des hommes souffrent à quelques heures d’avion de Paris. En voyant la photo d’un malheureux enfant syrien se tenant la tête avec ses petites mains, et hurlant de peur quand sa ville est bombardée, c’est le désespoir de tous les enfants qui me vient à l’esprit. Je pense aux enfants palestiniens et aux enfants israéliens. Et je pense aux enfants grecs. Nous ne savons rien des enfants grecs. Comment vivent-ils aujourd’hui ? Quel est leur quotidien ? Quelles sont les angoisses qu’ils garderont une vie durant si rien n’est fait pour eux ? Quelle enfance a-t-on quand rencontrer ses parents c’est entendre le désespoir du lendemain ? Que vit-on quand maman dit qu’elle ne pourra pas acheter cela, qui ferait tant plaisir ?

N’oublions pas les enfants grecs !

Faites moi parvenir des témoignages et des photos, afin que l’on sache ce que veut dire souffrir en silence au soleil de la Grèce.

Les grecs ne mourront pas, si on se décide à les aider !

You are not forgotten!

This is not because the news coming from Brussels want to be reassuring that we should move the case of Greece as closed. Nothing is settled, especially not for the Greek people. But the information is dense. Between the Syrian crime and the duty to remember Japan, Greece is not valid. Yet. Would we be so stupid or too conditioned to be struck blind? It is hoped not. Children, women and men suffer a few hours by plane from Paris. Seeing the picture of an unhappy child Syrian holding his head with his ​​little hands, and screaming in fear when his city is bombarded, the despair of every child comes to mind. I think to the Palestinian children and Israeli children. And I think to the Greek children. We know nothing of Greek children. How do they live today? What is their daily life? What are the fears that they will keep for a lifetime if nothing is done for them? Wich kind of childhood you meet your parents when it heards the despair of tomorrow?  What is life like when mom says she will not buy it, that would make so much pleasure?
Do not forget the Greek children!
Please send me stories and photos so that we know what it means to suffer in silence under the sun of Greece.

The Greeks will not die, if we decide to help them!


Translation with kindness from Iraklis Galanakis - Kriti. Many Thanks

Δεν σας ξέχασαν!

Το γεγονός ότι οι πληροφορίες που έρχονται από τις Βρυξέλλες είναι καθησυχαστικές δεν σημαίνει ότι πρέπει να βάλλομε την υπόθεση της Ελλάδας στο αρχείο.

Τίποτε δεν είναι τακτοποιημένο, κυρίως για τον ελληνικό λαό. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει πληθώρα ειδήσεων. Μεταξύ του συριακού εγκλήματος και της οφειλόμενης μνήμης για την Ιαπωνία, η Ελλάδα δεν είναι στην επικαιρότητα. Και όμως. Θα είμαστε τόσο ανόητοι και τόσο επηρεασμένοι ώστε να καταντήσομε κουφοί; Ας ελπίσομε πως όχι. Παιδιά, γυναίκες,άνδρες υποφέρουν σε μια απόσταση ολίγων ωρών με το αεροπλάνο από το Παρίσι. Βλέποντας τη φωτογραφία ενός δύστυχου Σύριου παιδιού να κρατά με τα μικρά του χεράκια το κεφάλι του, και  να ουρλιάζει από φόβο όταν βορβαδίζεται η πόλη του, είναι η απελπισία κάθε παιδιού που μου έρχεται στο μυαλό. Σκέφτομαι τα παιδιά των Παλαιστινίων και τα παιδιά των Ισραηλινών. Σκέφτομαι τα παιδιά των Ελλήνων. Δεν γνωρίζομε τίποτε για τα παιδιά των Ελλήνων. Πως ζουν σήμερα; Πως είναι η καθημερινότητάς τους; Ποιες είναι οι αγωνίες τους τις οποίες θα διατηρήσουν μια ζωή εάν δεν γίνει τίποτε γι'αυτά;Τι παιδική ηλικία είναι αυτή όταν το να συναντά ένα παιδί τους γονείς του, είναι το να ακούει την απελπισία για το αύριο. Τι βιώνει όταν η μητέρα λέει ότι δεν θα μπορέσει να αγοράσει εκείνο που θα έφερνε τόση χαρά;

Ας μην ξεχνάμε τα ελληνόπουλα!

Στείλετε μου μαρτυρίες και φωτογραφίες, για να μάθομε τι σημαίνει το να υποφέρεις σιωπηλά κάτω από τον ήλιο της Ελλάδας.

Οι Ελληνες δεν θα πεθάνουν , εάν αποφασίσομε να τους βοηθήσομε!.